falenica.pl

Jestem, jestem…Nie zapomniałem o „Słowie na niedzielę”, ale pomyślałem sobie, że może czas na trochę dłuższe rozważania, po co? Bo jak podaje TP każda akcja, która zmusza nas do pewnego zastanowienia się nad naszą duchowością ma sens, tak jak to hasło, które być może już oglądają nasi rodacy na londyńskich „piętrusach” – „Boga prawdopodobnie nie ma. Nie martw się i ciesz się życiem”. Z tego też powodu akcje wsparli kilku funtowymi datkami najwyżsi hierarchowie kościoła anglikańskiego i rzymsko-katolickiego. Ale wróćmy na nasze podwórko…

#
„Trzeba się postarać, żeby przychodzili”
_
Te słowa usłyszał ks. Tadeusz z parafii Aleksandrowskiej w Urzędzie Skarbowym, gdy zasygnalizował, że nigdy nie miał okazji zobaczyć 2, 5 tysiąca wiernych w Aleksandrowie.
Stąd, Jego zdaniem podatki ponoszone przez parafię powinny zostać zredukowane.
Ks. Tadeusz ma świadomość, ze wielu wiernych porzuciło Aleksandrów i chodzą do innych parafii. Pani ze „skarbówki” pozostała niewzruszona. Co więc zrobić, żebyśmy przychodzili?
Rozglądając się po okolicznych parafiach wydaje się, że odpowiedź nie jest taka prosta. Dużo można się dowiedzieć o stanie podstawowej struktury kościoła odwiedzając forum GW, za przyczyną odejścia proboszcza z Anina.
Tygodnik Powszechny nie cieszy się zbyt dużą popularnością wśród księży warszawskich parafii i może, dlatego warto go …czytać. A jeśli tak, to jeszcze niektórzy mogą odetchnąć z ulgą, że Polska to nie Ameryka i przyszli proboszczowie nie muszą pisać CV, odprawiać pokazowej Mszy, po której, zapada decyzja na „tak” lub „nie”. Komunii św. nadal nie podaje się na rękę i nie serwuje się kawy podczas Mszy św., a parafia nie zleca Poczcie Polskiej dostarczania ulotek typu; „Witajcie w naszym mieście, witajcie na naszym osiedlu, witajcie w naszej parafii”.
Ale nowe się zbliża – w tym roku przyjęto do praskiego Seminarium Duchownego 5-ciu kandydatów. Rozpaczać? Raczej wierzyć, że są to świadome, „powołaniowe” wybory.
Nowe się zbliża, bo proboszczem można być, ale też można tylko bywać. Zmiany muszą iść w kierunku, aby żadna z parafii nie czułą się pokrzywdzona, że oto nastąpiła zmiana na gorsze. Jest wielu młodych księży, którzy są wstanie udźwignąć ciężar prowadzenia podstawowej organizacji lokalnej kościoła powszechnego.
#
Co zrobić, żebyśmy przychodzili?
_
Proboszcz ostrobramskiego sanktuarium będąc z jednej strony konserwatystą ( Komunia św. tylko na klęczkach), doskonale wie, że wielkoblokowa parafia potrzebuje „event’ów”, dlatego Pasterka i święta muszą być zawsze z orkiestrą: góralską, wojskową, afrykańską.
A w trakcie roku, również mają miejsce koncerty, odwiedziny biskupów z Europy i reszty świata. Nigdy też nie dał poznać wiernym, że dają zbyt mało. Parafia na Ostrobramskiej działa, jak firma. Każdy zbędny metr powierzchni jest wykorzystany na działalność przynoszącą wymierne korzyści, co pozwala unikać próśb o pieniądze ponad te zwyczajowo dawane za posługi duszpasterskie.
Pieniądze są ważne, bo utrzymanie parafii kosztuje. Zgodnie z dyrektywami, tylko do 25 % zebranych środków może zostać spożytkowane przez proboszcza na cele tzw. prywatne. Pozostałe 75 % ma być przeznaczone na utrzymanie parafii. Wierni nie zawsze odchodzą, zwykle zanim zdecydują się na taki krok, redukują tacę.
- Z „cichej” staje się „głośna”.
Lud boży nie chce akceptować skrajności – z jednej strony protestuje, gdy Msza w niedzielę trwa 75 minut i dochodzi do sytuacji, że jedni jeszcze nie wyszli i nie wyjechali, a drudzy już chcą zaparkować i zająć miejsca w ławkach. Z drugiej strony zaś skarżą się, gdy niedzielne spotkanie z Bogiem zajmuje księdzu tylko 17 minut.
#
„Tym ludziom chodzi o coś więcej”
_
Tak mniej więcej miał powiedzieć ks. A. Boniecki ( naczelny TP), w komentarzu do akcji protestów po nominacji bp. Sławoja na gospodarza kościoła gdańskiego. Mianowanie byłego proboszcza parafii falenickiej na proboszcza parafii anińskiej, po 1,5
„zesłaniu” do Siennicy pozwala mieć nadzieję, że to nie koniec zmian nowego biskupa praskiego.
O nominacji ks. Marka jeden z internautów na forum GW napisał, że do Anina przychodzi ksiądz, którego każda parafia chciałby mieć u siebie. Bo chociaż do kościoła chodzimy dla Boga, to jednak to, kto stoi przy ołtarzu jest rzeczą niezwykle istotną. Dla kogoś, kto znał śp. „Opata”, kto znał zmarłego, ks. Kalisiaka, powitanie ks. Marka „ Dobry wieczór Bracia i Siostry” na początku Eucharystii nie będzie profanacją:).
Na zmiany czeka Międzylesie, na zmiany czeka Aleksandrów.
Bo wydaje się, że tym krzyku chodzi o coś więcej…
#
Kryzys wiary
_
„ Wraz z zakończeniem przygotowań do sakramentu Bierzmowania i samym jego rytuałem, nastąpi w naszej parafii uroczyste pożegnanie młodzieży w obecności ks. Biskupa”
- Tak mniej więcej brzmiało zdanie wygłoszone przez ks. Mirka do gimnazjalistów w Radości, po rozpoczęciu cyklu spotkań przygotowujących do wprowadzenia młodych chrześcijan w dorosłe życie kościoła powszechnego i lokalnego. Kryzys wiary, kryzys „kartkowy” towarzyszy nam od lat 80-tych ubiegłego stulecia. Na początku dotykał nas jeszcze dość nieśmiało – trzeba było podpisać kartkę odbycia spowiedzi do chrztu, ślubu.
Dziś są to już indeksy, czasem uroczyście palone przez młodzież w pubie. Dziś trzeba przedstawić zaświadczenie, że zmarły był praktykującym katolikiem, jeśli rodzina chce, aby spoczął na pobliskim cmentarzu.
Podpisanie konkordatu między RP i Watykanem przyniosło wiele dobrego, ale gdy młodzi Polacy uczą się religii na „średnią”, wcale nie widać poprawy stanu naszej duchowości.
Religia w szkołach rozwiązuje w jakimś stopniu kwestie finansowe katechetów i księży wikariuszy, którzy pobierają skromne, ale jednak, pensje nauczycielskie nie będąc w ten sposób skazani w 100 % na „łaskę proboszcza”. I o ile ta sprawa jest uregulowana, to z tym powszechnym obowiązkiem nauki zachodzi ryzyko wylania dziecka wraz z kąpielą.
Czy jednak tamta dobrowolna nauka na salkach katechetycznych, dobrowolne zrzeszanie się młodych w organizacjach i ruchach religijnych nie przynosiła więcej dobrego?
Dziś czytany jest list biskupów warszawskich, w którym wskazują m.in., które tygodniki katolickie powinni czytać wierni. Niedziela, Gość Niedzielny i Idziemy maja być dostępne w każdej parafii po obu stronach Wisły.
I dobrze – każdy z nas powinien dobrać sobie takie nakrycie głowy, w jaki mu do twarzy i w którym dobrze się czuje.
Czytajmy, cokolwiek, ważne, aby nasza wiara miała smak, i abyśmy wiedzieli, kiedy się żegnać znakiem krzyża, co to palka, a co to puryfikaterz:).
#
Część drugą „rozważań” chciałbym poświęcić nam – zwykłym katolikom, którzy nikogo nie zabili, nie okradli i nie mają się, z czego spowiadać.
_
Aha. TP znajdziecie w każdym kiosku Ruchu.
_
Pozdrawiam serdecznie:-)
j.