falenica.pl

Już dziś rozpoczęto uroczyste obchody wybuchu 66 rocznicy Powstania Warszawskiego.
Gdzieniegdzie – jeszcze zupełnie nieśmiało – dają się zauważyć opinie nieco odbiegające od silnego nurtu patriotyzmu historycznego nakazującego czcić klęski narodowe, jako zwycięstwa. Błędem byłoby nie stawianie sobie trudnych pytań o sens walki z góry przegranej i wysyłanie na barykady przyszłości narodu, co już w starożytnym Rzymie uznawano za barbarzyństwo. Jakoś nie przekonuje mnie, że tak jak nie można powstrzymać erupcji wulkanu, tak nie można było powstrzymać wybuchu powstania w stolicy Polski…

*
Może przekonuje mnie stwierdzenie, jakie miało paść z ust gen. Bora – Komorowskiego, że co byśmy nie zrobili to i tak mieliśmy „przesrane” ( czy wtedy już tak się wyrażano?).
Może dociera do mnie i ten argument, że „Kolumbowie - rocznik dwudziesty” oraz dowództwo AK byli spadkobiercami tej wielkiej idei romantyczno- niepodległościowej przegranych powstań – Listopadowego i Styczniowego. Bo jeśli nawet tak, to… co z tego?
Jeśli już powstanie wybuchnąć musiało - mimo, że dziś historycy jednego są pewni – nie było takiego terminu, aby mogło ono zakończyć się sukcesem, to niechby już wybuchło i po trzech dniach należało skapitulować, zanim niemieckie jednostki frontowe zostały ściągnięte do Warszawy – powstańcy mieliby już swoją kartę w historii.
Niemcy – to naród praktyczny i trzeźwo myślący – pierwsze dwa dni powstania to dla nich rzeczywiście zaskoczenie, bo jako naród twardo osadzony w realiach ówczesnej rzeczywistości nie przypuszczali, że zawodowi wojskowi AK wyprowadzą na ulice nieuzbrojoną młodzież, dla której udział w walkach jawił się jako przygoda,
Kto mając naście lat nie konspirował nie zasługiwał na szacunek rówieśników.
Tylko chłopak, który był w organizacji mógł liczyć na sympatię płci przeciwnej, a jeśli tak to do walki szli razem – on na akcję, ona jako łączniczka lub sanitariuszka – doskonale ujęto to w filmie „ Epidemia miłości” pokazanym w TVP rok temu.
*
Historycznie byliśmy przegrani właściwie od samego początku – pięknie się bijąc w Wojnie Obronnej Polski i czekając na drugi front, którego już w drugim tygodniu wojny postanowiono nie otwierać.
Potem Roosevelt i Stalin – już jako sojusznicy - omówili najważniejsze kwestie, gdzie sprawa polska może była i ważna dla Churchilla, ale on raczej już tylko asystował na wspólnych zdjęciach – w Wielkiej Trójce był najmniejszym graczem.
Roosevelt zapytał Józefa Wissarionowicza tylko raz o możliwość wykorzystania rosyjskich lotnisk dla świadczenia pomocy wykrwawiającej się Warszawie. Usłyszawszy „niet!” i zapewnienie generalissimusa Stalina, że on stanowczo odżegnuje się od „warszawskiej awantury” więcej razy już nie naciskał.
A sam Stalin widząc, że z Polakami łatwo nie będzie wcielić w życie ideałów światowej rewolucji postanowił w końcu, że i lotnictwo Armii Czerwonej dokona kilku zrzutów oraz zezwoli Berlingowcom na samobójczą akcję – w końcu każdy jeszcze jeden dzień powstania, to o kilku, czy kilkudziesięciu wrogów klasowych mniej.
*
Niemcy, szczególnie umiłowali sobie ziemie wschodnie – to na terenie II RP powstawały pierwsze „międzynarodowe” kombinaty śmierci i tylko w Polsce karano śmiercią za pomoc Żydom.
Wybuch Powstania Warszawskiego rozwiązał im ręce – rozkaz Hitlera wykonano z niemiecką sumiennością – powstańców rozstrzeliwać, nie patrząc na konwencje genewskie, kobiety i dzieci oraz starców mordować, palić i używać jako żywych tarcz, a samo miasto obrócić w perzynę.
Premiera „ Miasta ruin: w muzeum PW dobitnie pokazuje zastosowaną wówczas „doktrynę szoku” – Warszawa podzieliła los Hiroszimy i Drezna – 94 % jej substancji legło w gruzach.
Po rozwiązaniu kwestii żydowskiej, miała przyjść kolej na rozwiązanie kwestii polskiej.
Tak, to prawda, że wielu z nas może mieć opory, aby zapalić znicz na grobie rosyjskiego żołnierza, ale to 95 procent krzywd spotkało nas ze strony tych, którzy ufni, że Bóg jest z nimi wymordowali ok. 150 tys. warszawiaków, ok. 18 tys. powstańców sami tracąc 10 tys. żołnierzy ( 7 tys. uznano za zaginionych, 6 tys. odniosło rany).
*
Ile czasu potrzeba na zwiedzenie warszawskiej starówki?
- Pół dnia?
Ile czasu potrzeba na zwiedzanie Paryża i Pragi?
W tych dwóch miastach wybuchły również powstania.
Owszem, my – spadkobiercy warszawskich powstańców, patrzymy na te powstania z pobłażaniem – dwie, trzy ulice, dwie barykady na krzyż – a jednak liczy się efekt, a nie wysiłek.
„ Złota Praga” ma cztery stare miasta, w ciągu pół dnia można zobaczyć tam niewiele, dlatego na kilka dni do złotego miasta „drzwiami i oknami” walą turyści.
Czesi wcześniej odrobili swoją lekcję tracąc w bitwie pod Białą Górą prawie czterysta lat wstecz ( 1620) całą swoją elitę, potem poddani intensywnej germanizacji nie dali się zniemczyć – czeski przetrwał dzięki chłopstwu ( 30 % wyrazów w języku polskim i czeskim ma podobne znaczenie).
Dobrze, że nie ogłosiliśmy powstania w Krakowie, bo i tam nie byłoby co zbierać.
*
1 –go sierpnia oddaję hołd walczącym, poległym i pomordowanym, ale również stwierdzam, że powstanie zarówno z wojskowego, politycznego i historycznego punktu nie miało sensu.
Zgadzam się z opinią sp. Jana Karskiego, którego wielu nie może zaakceptować na panteonie bohaterów narodowych, że zbyt lekko szafowaliśmy polską krwią, a wojna – z AK, czy bez - nie trwałaby ani o jeden dzień dłużej ( chociaż ponad 40 % wszystkich informacji wywiadowczych aliantom dostarczył właśnie polski wywiad – przyp. j.)
Oddając hołd nie zgadzam się na inscenizacje z udziałem dzieci, sprzedaż hełmów powstańczych po 25 złotych i tzw. szołbiznes.
- Tego dnia nie powinna obowiązywać zasada „ kasa, misiu, kasa”
*
j.

**
Zdjęcie - Wikipedia